W płaskorzeźbie i malarstwie, mimo iż stanowią one dwie odrębne dziedziny sztuki, obowiązywały jednakowe kanony. Podobnie jak w malarstwie, przedstawiając postać człowieka Egipcjanie ukazywali jego głowę z profilu, a ramiona i oczy na wprost, co sprawiało wrażenie, że postać równocześnie zwraca się do widza i przechodzi obok niego.
Co prawda Egipcjanie potrafili przedstawić postać człowieka w dowolnym oglądzie, ale odstępstwa od obowiązującej zasady czyniono tylko wyjątkowo, w odniesieniu do obcokrajowców lub ludzi niższego stanu.
Także siatka konstrukcyjna w przypadku płaskorzeźby opierała się na 18 rzędach kwadratów, od podłoża do linii włosów (ilość jednostek wykorzystanych powyżej uzależniona była od nakrycia głowy). Linie i siatki używane do przygotowywania szkiców były zgodne z egipskim systemem miar długości, co umożliwiało w przyszłości powiększanie reliefów. Tak samo jak w malarstwie, władców przedstawiano jako ludzi pięknych i młodych, większych od swoich poddanych, a zwykłych ludzi już w sposób bardziej naturalny.
Oprócz tego na reliefach częste były zwierzęta i rośliny, sceny batalistyczne i rodzajowe. W jednym z grobowców z okresu Średniego Państwa komora grobowa wykonana była z bloków granitowych, a ozdobiona pięknymi reliefami. Zachowane fragmenty płaskorzeźb pokazują sceny polowań na zwierzęta pustynne i ptactwo, łowienie ryb, wojny oraz obrzędy kultowe. W czasach Nowego Państwa, kiedy to powszechnie rozpoczęto budowy monumentalnych świątyń i grobowców, reliefy pokrywały znajdujące się po bokach wejścia na teren świątyń wielkie pylomy. Opowiadały one o czynach faraonów zwyciężających wroga i oddających cześć bogom.
W procesie tworzenia nowego relefu bardzo ważną rolę odgrywała gra światła i cienia, która nadawała płaskorzeźbie zamierzony efekt. Duże znaczenie miało też oczywiście odpowiednie ukształtowanie powierzchni, która mogła być wypukła lub wklęsła. W przypadku wypukłej płaskorzeźby powierzchnię otaczającą postaci usuwano do głębokości ok. 5 mm, zaś we wklęsłej wycinano kontury, czyli powierzchnię pozostawiano a postaci formowano w jej głębi. Reliefy wypukłe umieszczane były przeważnie we wnętrzach budowli a wklęsłe na zewnątrz, gdyż w blasku słońca prezentowały się o wiele lepiej.