Świątynia Luksorska (Harem Południowy) zwana też Świątynią Narodzin Amona, jest drugim po kompleksie świątynnym w Karnak najważniejszym zabytkiem wschodniego brzegu Teb.
Dawniej była świadectwem bogactwa i potęgi egipskich władców, wiele wieków później służyła jako obóz wojskowy (w czasach rzymskich) lub jako chrześcijański kościół. Zbudował ją w większości faraon Amenhotep III, który rozpoczął także modę na gigantomanię. Przez następne lata i pokolenia świątynia była rozbudowywana przez następców Amenhotepa, i ostateczny kształt uzyskała dopiero za czasów Ramzesa II.
Ramzes ustawił przed wejściem wielkie, mierzące po 65 metrów szerokości pylomy, pięknie zdobione reliefami o tematyce batalistycznej. Przed pylomami stanęło 6 gigantyczych posągów władcy, królowej Nefertari i ich córki Maritamon, z których ocalały tylko trzy, oraz dwa wysokie na 25 metrów obeliski, z których jeden został wywieziony w 1833 roku do Paryża i stoi teraz na placu Zgody. Za pylonami znajduje się zaś zbudowany przez Ramzesa II duży dziedziniec, który otaczają liczne kolosalne posągi tegoż faraona z sięgającą mu do kolan Nefertari, oraz kaplica Hatszepsut i meczet Abu Al Hagaga.
Dalej za nimi wchodzi się pod imponującą kolumnadę Amenhotepa III, czyli długą, trójnawową salę z kolumnami o głowicach w kształcie rozwiniętych kwiatów papirusu, u wejścia do której stoją dwa ogromne posągi Ramzesa II. Na prawej ścianie kolumnady znajdują się reliefy z czasów Tutanchamona, na których ukazane jest święto Opet – coroczny rytuał płodności, podczas którego Amon płynął z Karnaku do swej małżonki Mut i syna Chonsu, przebywających w świątyni w Luksorze. Dalej za kolumnadą znajduje się dziedziniec Amenhtepa, za którym jest sala hypostylowa i będące najstarszą częścią świątyni sanktuarium poświęcone trojgu tebańskich bóstw: Amonowi, Chonsu i Mut.
Za Świątynią Luksorską położona jest długa na 3 km aleja procesyjna, łącząca tę budowlę z świątynią z Karnaku. Wzdłuż alei, prowadzącej wzdłuż Nilu, stoją sfinksy z baranimi głowami, które były symbolem boga Amona.