Egipt jest krajem typowo pustynnym, i taka też jest jego fauna i flora. W delcie i dolinie Nilu, czyli miejscach żyźniejszych i bardziej zasobnych w wodę, spotkać można zwierzęta i rośliny zupełnie inne, niż w pozostałych rejonach kraju.
W miejscowościach nadmorskich znajdziemy bogate, podwodne społeczności raf koralowych oraz stada wielkich ssaków morskich, takich jak np. manaty.
Choć egipska natura nie jest tak bogata i różnorodna jak w wielu innych miejscach na Ziemi, to jednak gdy się jej dokładniej przyjrzymy, zadziwi nas swoimi niesamowitymi przystosowaniami do tego trudnego, pustynnego klimatu. A kiedy zdecydujemy się odwiedzić jeden z licznych tutejszych parków narodowych, będziemy mieli szansę spotkać niezwykłe rośliny i zwierzęta, jakich nie widzieliśmy nigdy wcześniej w naszym życiu.
Roślinność Egiptu jest bardzo uboga, a na niektórych jego obszarach w ogóle jej brak. Na pustyniach i półpustyniach dominują trawy i drzewka akacjowe, w oazach naturalną roślinność zastąpiły uprawy rolne.
W dolinie i delcie Nilu spotkać można zasadzone prze człowieka palmy daktylowe, eukaliptusy i platany, w wodach Nilu bardzo pospolicie występuje sprowadzony z zagranicy hiacynt wodny, który nie jest naturalnym składnikiem flory Egiptu i masowo zarasta teraz brzegi i kanały. Poza nim znaleźć możemy bardzo rzadką trzcinę papirusową i lotos, które do dzisiaj są uznawane za symbole Egiptu.
LotosWieloletnia, wodna roślina zielna, której orzeszki (w czasach nieurodzaju wyrabiano z nich mąkę) i kłącza są jadalne.
W dawnych czasach lotos był symbolem stworzenia świata, poświęcano go bogom Ozyrysowi i Izydzie. Jego kwiat był popularnym motywem dekoracyjnym w egipskiej sztuce, szczególnie charakterystycznym dla kolumn zwanych lotosowymi. Był także używany w malarstwie ściennym i na papirusach.
Aktualnie jest to popularna, ceniona przez akwarystów, roślina ozdobna.
Palma daktylowaDrzewo osiągające nawet 35 metrów wysokości, wykorzystywane przez ludzi od ponad 5000 lat. W stanie dzikim nie występuje, jest sadzone sztucznie przez człowieka.
Jest rośliną dwupienną, czyli na jednym osobniku występują same kwiaty męskie lub żeńskie, i wiatropylną. Kwiatostan żeński ma kształt kolby złożonej z około 10000 kwiatów, z których każdy posiada po 3 słupki (ale tylko jeden z tych słupków ulega zapłodnieniu). Kwiatostany męskie mają podobny kształt, ale zawierają znacznie więcej kwiatów.
Ponieważ na plantacji sadzi się zwykle 3-5 osobników męskich na 100 żeńskich, często pojawiają się problemy z zapyleniem i plantatorzy muszą stosować sztuczne zapylanie.
Palmę daktylową uprawia się głównie ze względu na jej smaczne owoce, daktyle, które pozostają na drzewie aż do wyschnięcia. Poza tym z soku wypływającego z naciętych kwiatostanów robi się wino i wódkę palmową, a z liści pozyskuje mocne włókna.
Fauna Egiptu nie jest tak bogata, jak w wielu innych krajach afrykańskich, szczególnie tych tropikalnych, ale mimo tego także zasługuje na uwagę. Najbardziej kojarzonym z tym krajem gatunkiem jest bez wątpienia wielbłąd, ale nikomu nie są obce również takie zwierzeta jak krokodyl, skorpion, czy najróżniejsze węże, z których największą sławą cieszą się grzechotniki.
Spotkać go można przede wszystkim na brzegu Nilu w Egipcie, gdzie w czasach starożytnych był czczony a jego podobizny nierzadko umieszczane były na ścianach świątyń i grobowców.
Generalnie nie występuje na pustynnych terenach Sahary, ale w 2002 roku odkryto kilka jego izolowanych populacji w Mauretanii właśnie na Saharze. W miejscu występowania tego krokodyla przez większość roku panuje absolutna susza, ale przez okres kilku miesięcy, kiedy pada deszcz, z wody deszczowej tworzą się obszerne i porośnięte roślinnością stawy, tworzące dogodne do życia środowisko dla tych zwierząt. Kiedy woda wysycha krokodyle zapadają w letarg zakopane w głębokich na kilkanaście metrów jamach.
Zamieszkuje praktycznie wszystkie kraje północnej Afryki, a zasięg jego występowania sięga nawet Indii, lecz dane te dotyczą osobników udomowionych, żyjących z człowiekiem, gdyż nie spotyka się już dzikich dromaderów.
Przez ludzi wielbłąd ten jest wykorzystywany jako wierzchowiec, zwierzę juczne, źródło mięsa, mleka, wełny i skór. Został udomowiony setki lat temu i nadal służy człowiekowi jak przed wiekami, lecz jego zastosowanie jako środka transportu wraz z postępem techniki znacząco się zmniejsza i przesuwa w kierunku bycia jedynie atrakcją turystyczną.
Wielbłądy są zwierzętami doskonale dostosowanymi do warunków pustynnych. Wykazują się wielką odpornością na niedostatek wody, potrafią przeżyć bardzo długi czas bez dostępu do wody i przetrwać utratę nawet 40% masy ciała, co dla większości innych stworzeń miałoby skutek śmiertelny. Jest to możliwe dzięki garbowi, wielkiemu rezerwuarowi tłuszczu (a nie wody, jak się powszechnie uważa), który nadaje zwierzęciu dużą odporność na odwodnienie organizmu.
Dromadery jedzą praktycznie wszystko, nawet takie rośliny, których nie tknęliby żadni inni mieszkańcy pustyni. Mogą także nie pić przez długi czas, ale kiedy już dostaną dostęp do wody, to potrafią wypić wodę w ilości równej nawet 1/3 masy ich ciała. Przed upałem chronią się dodatkowo niewielką potliwością, tzn. zaczynają się pocić dopiero przy bardzo wysokich temperaturach, dzięki czemu nie tracą z organizmu wody. Przed piaskiem pustyni chronią się dzięki posiadaniu trzeciej powieki na oczach oraz długich, kręconych rzęs ustawionych w dwóch rzedach. Oprócz tego sprawnie poruszają się po piaszczystych wydmach dzięki miękkim i szerokim kopytom, zapobiegającym zapadaniu się w gorące piaski.
Jest to dzika koza z rodziny krętorogich, żyjąca w strefie pustynno – skalistej północnej Afryki.
Jest bardzo skoczna, może skakać nawet 2 metry wzwyż, choć sama osiąga zwykle nie więcej niż 1 metr wysokości. Waży ok. 100kg, ale samice są nieco mniejsze. Jest, podobnie jak wielbłąd i inne zwierzęta pustyni, odporna na brak wody i może przetrwać długi czas w niekorzystnych warunkach.
Kilka podgatunków arui jest na wymarciu, choć ona sama nie jest trudna do spotkania.
Zamieszkuje przybrzeżne wody tropikalnej strefy oceanu Indyjskiego i Spokojnego, spotkać go można u wybrzeży Nowej Gwinei i Egiptu. Ma niedużą masę ciała, waży tylko 170 kg, co w porównaniu z innymi morskimi ssakami jest stosunkowo niewiele. Osiąga długość 3 m, ciało ma masywne z tępo zakończonym pyskiem.
Żywi się trawa morską, którą rozciera przy użyciu tarcz rogowych obecnych w przedniej części żuchwy i szczęki.
Samica diugona osiąga dojrzałość płciową pomiędzy 8 a 18 rokiem życia i po trwającej około roku ciąży wydaje na świat najczęściej jedno młode. Zaraz po narodzinach młody diugoń jest transportowany przez matkę na powierzchnię wody, aby mógł nabrać pierwszego oddechu.