Abu Simbel to niewielka miejscowość w Dolnej Nubii 250 km na południe od Asuanu, która słynie jedynie z tego, że znajdują się w niej dwie wielkie, niezwykłe świątynie zbudowane w XIII wieku p.n.e. przez Ramzesa II.
Nie prowadzi tam żadna linia kolejowa, toteż można się tam dostać jedynie samolotem bądź samochodem, a jeśli wybierzemy drogę lądową, będziemy musieli poruszać się w specjalnym konwoju mającym na celu ochronę ludzi podróżujących w te strony. Konwój wyrusza z Asunanu wieczorem i dociera do Abu Simbel rankiem następnego dnia.
Świątynie w Abu Simbel zostały odkryte w 1813 roku przez podróżnika Jean-Louis Burckharda, który wędrował przez Egipt wzdłuż Nilu. Dopiero 4 lata później budowle zostały częściowo oczyszczone z piasku, którym były zasypane, i dopiero wtedy oczom ludzkim ukazały się w całej swej okazałości pierwszy raz od tysięcy lat.
Obie świątynie zostały wykute w skale i są niezwykle pięknie rzeźbione. Większa, poświęcona Amonowi-Re, Re-Horachte i Ptahowi, a mająca upamiętniać czyny Ramzesa II, sięga nawet 56 metrów w głąb skały, a jej ściany są zdobione wizerunkami faraona. Najbardziej godną uwagi płaskorzeźbą jest ta upamiętniająca zwycięstwo Ramzesa II w bitwie o Kadesz. Fasadę świątyni podpierają 4 wielkie posągi faraona, mierzące po 20 metrów wysokości, pomiędzy których nogami znajdują się mniejsze posągi przedstawiające członków rodziny królewskiej.
Z powodu bydowy Wysokiej Tamy Asuańskiej i utworzenia Zbiornika Nasera, co groziło zalaniem całego Abu Simbel, w latach 1964-1968 przeniesiono świątynie w bezpieczne miejsce położone 200 metrów dalej i 65 m. wyżej. W tym celu pocięto obie budowle na kilka tysięcy bloków skalnych ważących po ok. 20 ton każdy i przetransportowano w wyznaczone miejsce, gdzie następnie świątynie zostały złożone do dokładnie takiego samego kształtu, jaki miały przed rozbiórką. Prace przenosin nadzorował profesor Kazimierz Michałowski, a koszt całego przedsięwzięcia wyniósł 36 mln dolarów. W nowym miejscu świątynie zostały zorientowane tak samo jak były wcześniej, dzięki czemu zachowany został ciekawy efekt świetlny zachodzący w świątyni Ramzesa II – dwukrotnie w ciągu roku, 20 lutego i 20 października (pierwotnie 19 lutego i 21 października), promienie wschodzącego słońca oświetlają posągi Amona-Re, Re-Horachte i Ramzesa znajdujące się w najodleglejszym miejscu świątyni. Tylko wizerunek Ptaha nigdy nie jest oświetlany, gdyż Ptah jest bóstwem ciemności.
Obok świątyni Ramzesa II znajduje się mniejsza, wybudowana dla Nefretari, żony faraona. Ta budowla poświęcona została boginii Hathor, a jej fasadę podpierają cztery wielkie posągi króla i dwa królowej Nefertari, które są sobie równe wielkością. Podkreśla to dodatkowo fakt, że Ramzes II darzył swoją małżonkę wyjątkowym uczuciem i uważał ją za równą sobie. Po środku, pomiędzy posągami, znajduje się wejście do świątyni, które prowadzi wprost do sali hypostylowej ozdobionej hatoryckimi kolumnami. Dalej za salą mieści się sanktuarium z posągiem bogini Hathor ochraniającej Ramzesa II.